De wetgever heeft aan de langstlevende echtgeno(o)t(e) een wettelijk erfrecht voorbehouden. Het absoluut minimum dat de langstlevende altijd moet krijgen is het vruchtgebruik van de gezinswoning en de daarin aanwezige huisraad. Je kan in principe dus niet zomaar je huwelijkspartner onterven.

De wetgever heeft voorzien in een uitzondering waarbij je je echtgeno(o)t(e) wel volledig kan onterven. Hierbij moet strikte formaliteiten en cumulatieve voorwaarden gerespecteerd worden:

1. De echtgeno(o)t(e) kan enkel via een testament onterfd worden;
2. De echtgenoten moeten minstens 6 maanden feitelijk gescheiden leven;
3. De persoon die zijn echtgeno(o)t(e) wil onterven, moet het recht om apart te wonen via de rechter aanvragen. Het louter instellen van dergelijke vordering voor de rechter is voldoende, ongeacht wat de rechter nadien over uw vraag beslist.
4. Na het instellen van deze vordering mag je niet opnieuw samen wonen met je echtgeno(o)t(e).

Indien beide echtgenoten elkaar willen onterven moeten ze elk apart aan de boven vermelde voorwaarden voldoen. Met andere woorden: ze moeten beiden een gerechtelijke vordering instellen, het onterven gebeurt niet automatisch!

Misschien vreest je dat je kinderen benadeeld zullen worden door een tweede huwelijk. Je tweede echtgeno(o)t(e) volledig onterven is niet nodig. Je kan bij de notaris langsgaan die een huwelijkscontract zal opstellen om elkaars erfrechten te beperken zodat je kinderen al bij het eerste overlijden hun erfrechten ten volle kunnen uitoefenen. Je nieuwe huwelijkspartner heeft wel het recht om zes maanden in de woning te blijven wonen na je overlijden. Dat is het absoluut minimum.